Με ξεχωριστή λαμπρότητα γιορτάσαμε και φέτος, στις 2 Ιουλίου, τη γιορτή της Βλαχέραινας, δηλαδή της ανάμνησης της μεταφοράς και τοποθετήσεως («Καταθέσεως») στον ναό της Θεοτόκου στην περιοχή «Βλαχέρναι» της Κωνσταντινούπολης της «εσθήτος» της Παναγίας. Επίκεντρο του εορτασμού στην περιοχή της Λευκίμμης στην Κέρκυρα, ο ομώνυμος οικογενειακός μας ναός, κτίσμα των αρχών του 18ου αιώνα.
........................................................................................
Οι προετοιμασίες της γιορτής κρατούν μέρες πριν. Πρέπει όλα να είναι στην εντέλεια. Τα παραδοσιακά επτανησιακά καντήλια να γυαλιστούν, καθώς και όλα τα ιερά σκεύη αρίστης βενετσιάνικης τέχνης. Οι τοίχοι να φρεσκαριστούν από την ώχρα, να πλυθούν οι «μπόλιες» και τα «μπαγκαλέτα», να μαδηθούν φύλλα δάφνης για το δάπεδο και να φτιαχτούν μάτσα και στεφάνια, από δάφνη και μυρτιά, που μοσχοβολούν, θυμίζοντας μας το γνωστό «…μυρτιά μου χρυσοπράσινη της εκκλησιάς στολίδι χωρίς εσέ δε γίνεται κανένα πανηγύρι…».
........................................................................................
Έτσι, όλος ο ναός έλαμπε κατά την ημέρα της γιορτής που τιμήθηκε δεόντως με πληθώρα ιερέων και ψαλτών, αδόντων όχι «…εν σπαρακτική παραφωνία», όπως είχε γράψει κάποτε ο Παπαδιαμάντης, αλλά «πρίμο – σιγόντο», όπως γνωρίζουμε – και δυστυχώς όχι ακόμη για πολύ – στα Επτάνησα.
........................................................................................
Ξεχωριστή θέση στο ναό είχε, φυσικά, η εφέστια εικόνα της Βλάχέραινας, η οποία, όπως όλες οι εφέστιες εικόνες στην Κέρκυρα, βρίσκεται στο «ντεπόζιτό» της όπως λέμε εδώ, στο νότιο τοίχο του ναού, αμέσως μετά το εικονοστάσι.
........................................................................................
Η κοσμοσυρροή μεγάλη. Καθένας είχε κάτι να ζητήσει από την Κυρία τη Βλαχέραινα με το άναμμα του κεριού του ή με τη «μποτίλια» του λαδιού που προσέφερε.
Στο τέλος της πανηγυρικής λειτουργίας, μαζί με τις ευχές, μοιράστηκαν άρτοι και «σπερνά», που είχαν ετοιμαστεί με περισσή φροντίδα από τους πιστούς «που έκαναν τη γιορτή», δηλαδή από τους «αδελφούς» του ναού.
Γιώργος Γαστεράτος
